Verdriet en rouw gaan mee op vakantie

Reizen met een leegte in je koffer

Een gezinsvakantie zonder je partner. Of voor het eerst op pad na je scheiding. Misschien dacht je: dit wordt goed voor ons. Maar dan blijkt verdriet gewoon mee te reizen. Deze blog gaat over ouderschap, rouw en de onverwachte eenzaamheid op momenten waarop het licht zou moeten zijn. Voor iedereen die merkt dat gemis geen pauze kent – ook niet tijdens de zomervakantie.

De koffers liggen klaar. De zonnebrillen, slippers en paspoorten. Je hebt gedacht aan alles. Zwemkleding, EHBO-setje, leesboeken en snacks voor onderweg. Dit is je eerste vakantie alleen met je kind. Zonder partner. Misschien zijn jullie net gescheiden. Misschien is je partner overleden. En probeer jij een  nieuwe balans te vinden in jouw leven met je kind.

Je dacht: ik boek een vakantie, dat is goed voor ons. Even eruit. Weg van de dagelijkse sleur. Weg van de lege stoel aan de eettafel. Maar wat je niet had ingepakt, reist evengoed met je mee. De leegte. Het contrast. Het verdriet.

Je zit daar. In een loungebed onder een parasol. Je kind in het water. Of lekker naast je, ook met een boek. Jij probeert te ontspannen. Te genieten. Je bent op vakantie. Maar telkens sluipt het terug je gedachten in. Wat er niet meer is. Wie er niet meer is. De geur van zonnebrandolie, het geluid van de zee, de spelende kinderen in het zwembad en zout op je huid kunnen het gevoel van gemis niet wegspoelen.

En niemand vertelt je hoe ingewikkeld dat voelt.

De koffer is vol, maar jij voelt je leeg

Voor de buitenwereld is vakantie ontspanning. Opladen. Zandkastelen bouwen met je kind. Je telefoon vult zich met vrolijke foto's en leuke filmpjes. Maar wat je niet vastlegt, is dat het soms voelt als een toneelstuk. Jij met je zonnebril op, samen met je kind op het vliegveld, aan het water. Een ijsje in de hand. En ondertussen een hart dat breekt op plekken waar niemand het ziet.

Misschien had je gehoopt dat afstand zou helpen. Weg uit je huis, waar alles herinnert aan wat was. Maar de waarheid is dat verdriet zich niet aan grenzen houdt. Je kunt vliegen naar een ander land waar de zon altijd schijnt, maar rouw reist met je mee. Onuitgenodigd, stil, vasthoudend. Soms voel je je schuldig. Omdat je toch plezier hebt. Omdat je lacht, terwijl je iemand mist. Omdat je iets deelt met je kind wat je ooit met z’n tweeën deelde.

Je wist niet dat één handdoek minder in de koffer zo confronterend kon zijn.

Zonder partner op vakantie: een zonvakantie met schaduw

Voor sommige ouders is het de eerste keer. Alleen reizen. Alleen boeken. Alleen navigeren door het onbekende. Het lijkt een detail, maar voelt als een mijlpaal. En misschien is het dat ook. Je voelt je sterk en zelfstandig. Maar ook verdwaald. Want er is niemand met wie je dat wijntje deelt wanneer je ‘s avonds bent aangekomen. Of wie ‘s ochtends zorgt voor een lekker ontbijtje van dat bakkertje iets verderop. Niemand om even de zorg over te nemen. Niemand om de fijne momenten mee te delen. Niemand om stilletjes aan te stoten als je kind heerlijk in de golven speelt.

Misschien voel je de opluchting. Even ruimte. Geen strijd. Geen ingewikkelde afspraken. Even niet schakelen met een ex-partner of schoonfamilie. Gewoon jij en je kind. Maar zodra de rust komt, voel je iets anders. Iets wat je thuis misschien beter kon negeren. De stilte. De eenzaamheid. De onzichtbare vragen van je kind.

Want hoe goed je je ook voorbereid had, sommige momenten overvallen je.

Kinderen voelen rouw anders, ook in de vakantie

Kinderen verwerken verdriet en verlies niet in één rechte lijn. Op vakantie komt het vaak onverwacht terug. Misschien bij het zien van een ander gezin. Misschien als het bed naast hen leeg blijft. Misschien bij een simpel spelletje dat ze ooit met hun vader speelden. Of gewoon uit het niets, in het donker van een onbekende hotelkamer.

Ze kunnen vragen stellen waar jij zelf geen antwoord op hebt. Of stil worden. Teruggetrokken. Opstandig. Niet omdat ze de vakantie niet leuk vinden, maar omdat rouw zich op een andere manier uit bij een kind. Ze voelen het in hun lijf, in hun dromen, in hun gedrag. Ze kunnen huilen om een ijsje dat valt, maar het gaat niet om het ijsje.

Misschien vraag je je af of je er iets mee moet. Moet ik het oplossen? Moet ik het beter maken? Maar vaak is het genoeg om te zeggen: ik zie het. Ik voel het ook. Je mag zeggen dat jij het ook moeilijk vindt.

Als jij opgelucht bent en je kind niet

En dan is er dat ongemakkelijke verschil. Jij kunt opluchting voelen. Omdat je even alleen bent met je kind. Omdat je geen discussies hebt met je ex. Omdat je niet hoeft te schakelen met de agenda van een ander. Omdat het lucht geeft.

Maar jouw kind voelt iets anders. Een groot gemis. Misschien begrijpt je kind niet waarom papa of mama er niet bij is. Of misschien heeft jouw kind heimwee, omdat het thuis overzichtelijker leek. Soms merk je het in kleine signalen. Boosheid bij het ontbijt. Stilte na een fijne dag. Of niet kunnen slapen.

Je kind heeft soms geen woorden voor de warboel aan gevoelens. En jij ook niet altijd. Dat maakt het moeilijk. Maar niet onmogelijk. Want zelfs zonder woorden kun je nabij zijn. Door er te zijn. Door te luisteren. Door de tranen te laten komen zonder ze direct te willen drogen.

Wat rouw doet als het stil wordt om je heen

Op vakantie valt het gewone leven weg. Geen school, geen werk, geen afleiding. Er komt ruimte. En in die ruimte kan het rauw voelen. Je mist iemand. Een partner, een ouder, een kind misschien. En je denkt: het zou anders moeten zijn.

Het contrast is pijnlijk. De zon schijnt, maar jij voelt kou. De wereld draait door, maar jij staat stil. Je hoort anderen lachen, en ineens hoor je jezelf niet meer. Of alleen het bonzen van je hart.

Misschien herken je het. Dat je pas op vakantie voelt wat je thuis wegdrukt. Dat je ineens huilt op een strand waar niemand je kent. Of wakker wordt met een brok in je keel zonder te weten waarom. Rouw doet dat. Het kruipt omhoog als je het even niet verwacht. Niet om je te pesten, maar om gezien te worden.

Als verdriet mee op reis gaat

En ik geloof dit. Als je durft te voelen. Als je het verdriet niet wegduwt maar toelaat. Als je tegen jezelf zegt dat het mag bestaan, ook hier, ook nu. Dan komt er ruimte. Dan ontstaat er verbinding. Niet ondanks het gemis, maar erdoorheen. In een blik. Een onverwachte lach. Een hand op een schouder. Iets kleins dat groot voelt omdat het echt is. Daar, midden in de rouw, ligt ook het begin van herstel. Niet in perfectie, maar in eerlijkheid en erkenning.