Rouw je anders als je hoogsensitief bent?

Deze blog is voor jou, als afscheid je tot in je kern raakt. Welkom in de diepe wereld van verlies en hoogsensitiviteit.

Als rouw niet alleen verdriet oproept, maar alles in je systeem lijkt mee te resoneren. Je lichaam, je ritme, je verbinding met jezelf.
Misschien herken je jezelf in kenmerken van hoogsensitiviteit. Als je veel voelt en sterk verbonden bent met je binnenwereld, kan rouw je overspoelen.
Of het nu gaat om het verlies van een dierbare, het kwijtraken van jezelf in een druk bestaan, of het gemis van een plek waar je ooit thuishoorde.
Hoogsensitiviteit maakt verlies intenser, gelaagder en soms ook eenzamer.

Voor wie hoogsensitief is en zich afvraagt of de pijn ooit minder wordt

Er zijn van die momenten waarop de wereld stilvalt. Een verlies. Een afscheid. Een leegte die je niet zomaar te boven komt.

Verlieservaringen kennen vele gezichten. Soms gaat het om iemand die er niet meer is. Soms om een plek die je niet meer hebt. Of een versie van jezelf die je onderweg bent kwijtgeraakt.

Als je hooggevoelig bent, komt verlies vaak nog  dieper binnen. Het nestelt zich in je systeem. Alles lijkt mee te rouwen: je ademhaling, je huid, je dromen. En terwijl de buitenwereld vaak snel weer doorgaat, heb jij het gevoel nog maar net te zijn begonnen met voelen.

HSP en afscheid nemen – waarom het anders binnenkomt

Hoogsensitiviteit, ook wel hooggevoeligheid genoemd, kleurt je hele manier van ervaren. Wil je onderzoeken of jouw eigenschappen horen bij hoogsensitiviteit? Via deze link kun je een test doen.

Hoogsensitieve personen beleven afscheid vaak op een diepere laag. Wat voor anderen misschien een moment van loslaten is, voelt voor jou als een trilling die nog lang doorwerkt. Je registreert de kleinste details, een geur, een blik, het ontbreken van een stem, en je lichaam lijkt alles op te slaan.

Als je hooggevoelig bent, komt verlies niet alleen binnen via emoties, maar ook lichamelijk. Overprikkeling ligt op de loer, of overspoeld raken door een verlammend gevoel. De energie van anderen kan ineens te veel zijn. Rouw vraagt iets van je systeem, iets wat tijd en ruimte nodig heeft. En precies dat is er vaak zo weinig.

Hoe beïnvloedt rouw hoogsensitieve personen?

Rouw is rauw. Maar voor wie hooggevoelig is, kan het extra verwarrend zijn. Je voelt zoveel tegelijk en het is niet altijd duidelijk wat van jou is en wat van de ander. De sfeer op een uitvaart kan nog dagenlang in je lichaam blijven hangen. Een onverwachte herinnering kan je ineens overspoelen, zonder waarschuwing. Dacht je dat je zover was om ‘gewoon’ over je verlies te kunnen praten? Think again..

En dat geldt niet alleen bij het verlies van een dierbare. Ook het verliezen van je plek, je zekerheid, je eigen ritme kan een diep gevoel van gemis oproepen. Voor een hooggevoelig persoon kan zelfs het langdurig niet jezelf kunnen zijn in je werk of in een relatie voelen als een sterk gemis. Omdat je systeem zo afgestemd is op verbinding, voelt het ontbreken daarvan als iets wezenlijks dat wegvalt.

Daarbij raakt rouw vaak ook nog iets ouds aan. Misschien herken je het wel: dat je als kind al snel té gevoelig werd genoemd. Dat je huilde om iets dat klein genoemd werd, of je hoorde dat je je niet zo moest aanstellen. Dat je te intens was. Een beetje een dramaqueen misschien. Je leerde je te schamen voor je tranen. En ergens in jou ontstond langzaam het idee ontstond: er is iets mis met hoe ik voel.

Wanneer je dan als volwassene iets verliest, komt niet alleen het verdriet boven. Ook dat oude stemmetje dat fluistert: "Ben ik nu weer te veel? Ik ben weer overgevoelig."

Je bent niet te veel. En niet overgevoelig. Je voelt misschien diep en snel, maar dat is geen zwakte. Het is wie je bent. Waar een ander zijn verdriet misschien makkelijker kan structureren of verklaren, leef jij het van binnenuit. Met al je zintuigen, al je lagen. Niet beter. Niet slechter. Gewoon anders.

En juist daarin schuilt je kracht. Want wie zo diep kan voelen, kan ook diep helen. Die gevoeligheid kan een bron van wijsheid en verbinding worden, als je leert hoe je die kracht mag inzetten zonder jezelf te verliezen. En dat kun je. Echt.

Hooggevoelig en rouw, je kracht en kwetsbaarheid

Hoogsensitiviteit is geen last. Het is een manier van zijn, van leven die vraagt om ruimte, vertraging en erkenning. Juist in rouw komt dat verlangen naar rust en diepgang sterk naar voren. Je voelt het verschil tussen wat echt raakt en wat leeg voelt. Je zoekt naar betekenis, naar essentie.

En dat kan je ook helpen. Want als je leert om in die gevoeligheid te blijven zonder erin te verdrinken, ontstaat er iets nieuws. Een innerlijke stevigheid die niet voortkomt uit controle, maar uit afstemming. En dat is precies waar rouw en groei elkaar kunnen ontmoeten.

Hoogsensitieve kinderen en verlies

Ook kinderen rouwen. Niet altijd op een manier die kernembaar is voor volwassenen. Ook niet altijd met woorden. Maar via hun gedrag, hun spel, hun lijf. Via huilen, via stilzwijgen, zoekend, duwend, onzeker. Vooral hooggevoelige kinderen voelen verlies op een indringende manier. Ze nemen niet alleen hun eigen verdriet waar, maar ook dat van de mensen om hen heen. Zeker dat van jou, als moeder.

Ze spiegelen jouw tranen, jouw stiltes, jouw onzichtbare spanning. En als jij overspoeld bent, voelen zij dat, zelfs als je probeert het voor hen te verbergen. Dat is de kracht en de kwetsbaarheid van hun gevoeligheid: ze voelen alles, maar missen nog de taal en de ervaring om het te begrijpen of te plaatsen.

Misschien lees je dit terwijl je zelf midden in je eigen rouw zit. Dan weet je hoe zwaar het kan zijn om je kind te willen dragen, terwijl je zelf nauwelijks kunt staan. En toch: jouw proces is zorg. Zorg voor jou is ook zorg voor hen. Want als jij gezien wordt, hoef jij minder te verbergen. Als jij ademt, ademt je kind mee.

Het begint dus bij jou. Niet met perfectie, maar met aanwezigheid. Met durven voelen. Met erkenning van wat er is. Dat is misschien wel het meest liefdevolle wat je een kind kunt geven: een moeder die zichzelf de ruimte gunt.

Mijn intense ervaring met diepe rouw

Zonder dat ik er bewust op stuur, vinden steeds vaker vrouwen en meisjes met een rijke, innerlijke belevingswereld hun weg naar mijn praktijk. Misschien niet zo vreemd. Soort zoekt soort, zeggen ze. En ergens weet ik dat de vrouwen en meiden die bij mij komen iets herkennen in mij. In de manier waarop ik kijk, luister, voel. In hoe ik de wereld ervaar, tot in de kleinste details.

Zelf heb ik de diepe, stromende rouw gekend die alles in je binnenwereld overspoelt. Niet alleen het verdriet om wie of wat er niet meer is, maar ook de verwarring die ontstaat als je niet meer weet waar jij eindigt en de wereld begint. Alsof je in een kolkende lavastroom bent beland. Of met open hart de diepte van de oceaan in zinkt, terwijl niemand ziet dat je verdrinkt.

Mijn hoofd was altijd vol. Mijn hart ook. Denken, voelen, verbinden, zoeken, steeds opnieuw. Rouw raakte bij mij niet alleen de emoties, maar ook mijn identiteit, mijn plek in het grotere geheel. Ik wilde het begrijpen, dragen en doorvoelen. Alles tegelijk. Dat is niet alleen gevoeligheid. Dat is de intensiteit van een brein en een ziel die op hoog niveau waarnemen, reflecteren en verbinden.

Lang heb ik gedacht dat ik moest leren dimmen. Dat ik te veel was. Te diep, te snel, te scherp. Te intens. Maar ergens onderweg ben ik gaan verstaan dat juist daarin mijn kracht schuilt. Dat mijn gevoeligheid, mijn intensiteit, mijn snelheid en mijn diepgang mijn richtinggevers zijn. Mijn kompas. Mijn bron.

En precies dat is wat ik nu mag doorgeven in mijn begeleiding rond rouwverwerking en herstel van verbinding met jezelf. Niet vanuit een pasklaar antwoord. Maar vanuit de plek waar ik heb leren zijn met alles wat ik ben. Ook in rouw. Ook in gemis. Ook in groei.

Verlies verdiepen, ik heb een zachte uitnodiging voor je

Misschien voel je na het lezen van deze blog iets verschuiven vanbinnen. Een verlangen naar ruimte, naar erkenning, naar even niet op je tandvlees hoeven lopen, of jezelf te verantwoorden. Naar een plek waar je gewoon mag zijn met alles wat je voelt en meedraagt.

In het programma Verlies Verdiept bied ik samen met Joyce Kuijpers een dag waarop je stil mag vallen. Waarin we op onderzoek gaan naar hoe jouw verlies, jouw verdriet, jouw gemis doorwerkt in jouw leven. We gaan dieper in op hoe gevoelens van verlies en verdriet werken wanneer je jezelf herkend in (kenmerken van) hooggevoeligheid. Een dag waar jouw verhaal gehoord en gedeeld wordt, niet weggepraat of verzwegen. Waar je gezien wordt en verbinding kunt vinden bij gelijkgestemden. Soms ontstaat daar iets dat verder wil. En als dat zo is, dan mag je weten dat er ruimte is om verder te gaan, in jouw tempo. Een dag van verstilling en diepe erkenning. Niet als snelle oplossing, maar als begin van een andere relatie met je verlies.

Joyce is er ook voor wie specifiek wil onderzoeken hoe hooggevoeligheid een rol speelt in het leven. Ze werkt op een liefdevolle, verhelderende manier, afgestemd op wie jij bent. Meer over haar vind je op samenmetsammie.nl.

Hoogsensitiviteit en verlies

Misschien herken je jezelf in deze woorden. Misschien voel je je nog zoekend. Misschien ben je al lang onderweg.

Weet dan: je hoeft het niet alleen te doen.

Of je nu net iemand bent verloren, of al jaren een gemis met je meedraagt dat moeilijk te benoemen is. Als het je leven kleurt, dan verdient het aandacht. Het verlies van een ouder of geliefde. Maar ook het verlies van jezelf in een druk leven. De stille uitputting van altijd sterk zijn. De twijfel of je nog klopt, in een wereld die vaak zo hard aan je trekt.

Je bent welkom.